Nalulungkot ako.  di ko alam kung bakit o siguro mas tamang sabihing ayaw kong malaman kung bakit. Ayaw kong mag-isip…… ayaw kong isipin baka kasi may problema. O siguro rin, nangyayari talaga ang ganitong bagay sa kahit sino, yung tipong wala lang, malungkot ka lang at di mo alam kung bakit. Nakakainis ‘pag ganun, yung para bang ikaw nalang ang nag-iisang walang kamuwangmuwang sa nangyayari na kung minsan, ang masaklap pa nito, alam na ng lahat maliban sa’yo.. Nakakabadtrip na ewan. Pero ngayon, sa mga oras na ‘to, it’s just a plain feeling of being sad, no one knows why, not even myself. And that’s making me feel even worse about the situation. Malungkot lang ako. period. At the back of my mind, iniisip ko kung ba’t kelangan ko pa i-blog ultimo ang simpleng pakiramdam na ‘to, then, at a second thought, why not? Who knows, this might help me di’ba?... o kung hindi man, atleast makagaan sa mood ko. O pwede sa pinakamababaw na dahilan, na trip ko lang i-type ‘to, pampatulog, pampabilis ng pag-type, o kung ano man. Bahala na, sana, siguro, bukas, tulad ng kantang pinapatugtog ko ngayon, the sun is(will be) hot in the sky, like a giant spotlight………. And I’ll enjoy The show……  whew. Drama ko. T.H…. pero ok na ‘to, nalilimutan kong malungkot ako,, iba talaga ang nagagawa ng music sa tao, especially sa mga Filipino. Haist. Panu ba yan, tulad lang ng pagsasalita ng English, naubusan na ko ng pwedeng sabihin. Ng magandang sabihin. ‘til next time. Goodluck…… (np: sayang by PNE)